Anamniseis

	Αναμνήσεις Φεβρουάριος 2004 δοκιμές της αυτοκινητάμαξας «Standler GTW Rail Bus». Φωτογραφίες των Γρηγόρη Καραθανάση και Νώντα Μωυζέ από το Μεσολόγγι και από το Αιτωλικό. ______________________________________________________________________________________________________________ Aναχώρηση εμπορικού συρμού από τον σταθμό Αγρινίου (Μάιος 1962). Μπροστά από τις καπναποθήκες «Αφοί Παπαπέτρου», δίπλα από τον σταθμό. Διακρίνεται και η πινακίδα της ατμάμαξας με το όνομα "ΕΛΛΗΝΙΣ" (κατασκευής Εργοστασίου Βασιλειάδη, Πειραιά). Η φορτάμαξα γράφει ακόμα ΣΒΔΕ, μολονότι από το 1953 το δίκτυο ανήκε πλέον στους ΣΠΑΠ. Φωτό: Charles Firminger, παραχώρηση: Γιώργος Νάθενας Μηχανοστάσιο Μεσολογγίου. Διακρίνονται η αυτοκινητάμαξα BREDA στα αρχικά καφέ (ιταλικά) χρώματά της και δυο ατμάμαξες. Φωτό: Charles Firminger 1962, παραχώρηση: Γιώργος Νάθενας Σταθμός Κατοχής με το τοπικό τραίνο που εκτελούσε το δρομολόγιο Μεσολόγγι (Πλατεία Μπότσαρη) Αιτωλικό κατοχή. Φωτό: από προσωπικό αρχείο, παραχώρηση: Κασσάνδρα Φλάκα, Γιώργος Νάθενας Ατμήλατο εμπορικό με την ατμάμαξα «ΕΛΛΗΝΙΣ». Με οπισθοπορεία καταφθάνει στο Μεσολόγγι από το Αγρίνιο. Φωτό: Charles Firminger 1962, παραχώρηση: Γιώργος Νάθενας _______________________________________________________________________________________________________________ Οι φωτογραφίες που ακολουθούν ανήκουν στο λεύκωμα «Το Αγρίνιο Κάποτε» του Αριστείδη Μπαρχαμπά Εκδόσεις ERGO Αθήνα 2003 Πανοραμική άποψη του Σταθμού του Αγρινίου. Δεξιά του σταθμού διακρίνονται τα μηχανοστάσια και ο υδατόπυργος. Αρχείο Χρήστου Μάντζαρη Κατάμεστα τα βαγόνια των ΣΒΔΕ στο σταθμό του Αγρινίου. Η αναχώρηση με επισημότητα του διευθυντού της Εθνικής τράπεζας κ. Δημόπουλου από τον σταθμό του Αγρινίου. Το Γυμνάσιο θηλέων πάει εκδρομή. Ο μικρός κουλουράς στην αποβάθρα του σταθμού του Αγρινίου. Κρυονέρι. Η αρχή και το τέλος της γραμμής των ΣΒΔΕ. Εκεί περίμενε η «Καλυδών» το καραβάκι που οι Αγρινιώτες λέγανε σκυλοπνίχτη, για να περάσουν τον Πατραϊκό και να μετεπιβιβαστούν στους ΣΠΑΠ Σύμφωνα με διήγηση του Kαθηγητή Bυζαντινής Aρχαιολογίας κ. Αθανάσιου Παλιούρα στη συγκεκριμένη φωτογραφία «ποζάρουν» άντρες μοντέλα της εποχής για να διαφημίσουν ρούχα. Αρχείο περιοδικού «Ρίζα» των εν Αθήναις Αγρινιωτών. Το τραίνο με μία μικρή παράκαμψη έφτανε και φόρτωνε στην είσοδο των καπναποθηκών «Αφοί Παπαπέτρου» Όταν το τραίνο σφύριξε για πρώτη φορά στο Αγρίνιο. Από την τοπική εφημερίδα «Ο Πολίτης» 23 Απριλίου 1890. Ανακοίνωση στον τοπικό τύπο. _______________________________________________________________________________________________________________ Από την Πάτρα στο Μεσολόγγι Απόσπασμα: Κ. Ουράνης. «Ταξίδια στην Ελλάδα» Στο ανοιξιάτικο πρωινό ο κόλπος των Πατρών μοιάζει με μεγάλη γαλήνια λίμνη. Η επιφάνεια των νερών, που έχουν ένα απαλά γαλάζιο χρώμα, γυαλίζει σαν κρύσταλλο. Όπου πέφτει ο πρωινός ήλιος, παιχνιδίζουν αναρίθμητοι χρυσοί λαμπυρισμοί. Κατά τις ακτές της Στερεάς, που είναι ακόμα τυλιγμένες σε μια γαλαζόφτερη άχνα, οι σκιές κάνουν πράσινους αντικατοπτρισμούς πάνω στα νερά. Μερικά άσπρα πανιά ακινητούν στον υδάτινο ορίζοντα. Η δροσιά, που κατεβαίνει στον κόλπο από τις μακρινές κορφές τον χιονισμένων ακόμα βουνών κάνει να νιώθεις την αναπνοή σαν απόλαυση. Αντίκρυ μου ξεκόβετε στον ουρανό ένας τεράστιος κώνος ραβδωμένος με φως και σκιές που θυμίζει το Γιβραλτάρ. Είναι το τραχύ βουνό της Βαράσοβας. Εκεί είχε βάλει πλώρη το μικρό πλοίο που μας πηγαίνει στο Μεσολόγγι. Μιας ώρας ταξίδι και φτάσαμε από την Πάτρα στο Κρυονέρι την Καλλιρρόη των αρχαίων. Αυτό το όνομα με είχε κάνει vα περιμένω πως θα έβλεπα ένα μέρος κατάφυτο, ειδυλλιακό και πρόσχαρο. Και ήταν εντελώς το αντίθετο: μια γυμνή και πένθιμη ακτή, πνιγμένη από τη γιγάντια πετρώδη και απότομη μάζα της Βαρόσοβας. Οι άνεμοι στο μέρος αυτό είναι συχνοί και δυνατοί, και έτσι η αποβίβαση είναι πολλές φορές επικίνδυνη. Ένα μικρά τρένο κυλάει με τρανταγμούς μέσα σε μια χέρσα έκταση, που έχει για μοναδική βλάστηση κάτι σπάνια χαμόδεντρα και τα σπάρτα των ελών πou ασημίζουν στον ήλιο. Ένα χωρίο το «Ευηνοχώρι» σταματάει μια στιγμή το μάτι μου, με τα καλύβια του που είναι φτιαγμένο ολόκληρα από ψάθα μαυρισμένη στον ήλιο. Έπειτα φαίνεται ο Φείδαρης: (Έυηνος) μια μεγάλη κοίτη από άσπρα χαλίκια όπου έρπουν μερικές λουρίδες γαλαζοπράσινων νερών. Κι ύστερα, τίποτα άλλο από μια απέραντη έκταση από άβαθο νερό, θολό και ακίνητο, που σου γεμίζει την ψυχή με μελαγχολία, μα και με μια παράδοξη μαζί γοητεία. Είναι η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου.

Αναμνήσεις

Φεβρουάριος 2004 δοκιμές της αυτοκινητάμαξας «Standler GTW Rail Bus».
Φωτογραφίες των Γρηγόρη Καραθανάση και Νώντα Μωυζέ από το Μεσολόγγι και από το Αιτωλικό.

______________________________________________________________________________________________________________

Aναχώρηση εμπορικού συρμού από τον σταθμό Αγρινίου (Μάιος 1962).
Μπροστά από τις καπναποθήκες «Αφοί Παπαπέτρου», δίπλα από τον σταθμό.
Διακρίνεται και η πινακίδα της ατμάμαξας με το όνομα "ΕΛΛΗΝΙΣ" (κατασκευής Εργοστασίου Βασιλειάδη, Πειραιά).
Η φορτάμαξα γράφει ακόμα ΣΒΔΕ, μολονότι από το 1953 το δίκτυο ανήκε πλέον στους ΣΠΑΠ.
Φωτό: Charles Firminger, παραχώρηση: Γιώργος Νάθενας

Μηχανοστάσιο Μεσολογγίου. Διακρίνονται η αυτοκινητάμαξα BREDA
στα αρχικά καφέ (ιταλικά) χρώματά της και δυο ατμάμαξες.
Φωτό: Charles Firminger 1962, παραχώρηση: Γιώργος Νάθενας

Σταθμός Κατοχής με το τοπικό τραίνο που εκτελούσε το δρομολόγιο
Μεσολόγγι (Πλατεία Μπότσαρη) Αιτωλικό κατοχή.
Φωτό: από προσωπικό αρχείο, παραχώρηση: Κασσάνδρα Φλάκα, Γιώργος Νάθενας

Ατμήλατο εμπορικό με την ατμάμαξα «ΕΛΛΗΝΙΣ».
Με οπισθοπορεία καταφθάνει στο Μεσολόγγι από το Αγρίνιο.
Φωτό: Charles Firminger 1962, παραχώρηση: Γιώργος Νάθενας

_______________________________________________________________________________________________________________

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν ανήκουν στο λεύκωμα «Το Αγρίνιο Κάποτε»
του Αριστείδη Μπαρχαμπά
Εκδόσεις ERGO Αθήνα 2003

Πανοραμική άποψη του Σταθμού του Αγρινίου.
Δεξιά του σταθμού διακρίνονται τα μηχανοστάσια και ο υδατόπυργος. Αρχείο Χρήστου Μάντζαρη

Κατάμεστα τα βαγόνια των ΣΒΔΕ στο σταθμό του Αγρινίου.

Η αναχώρηση με επισημότητα του διευθυντού της Εθνικής
τράπεζας κ. Δημόπουλου από τον σταθμό του Αγρινίου.

Το Γυμνάσιο θηλέων πάει εκδρομή.

Ο μικρός κουλουράς στην αποβάθρα του σταθμού του Αγρινίου.

Κρυονέρι. Η αρχή και το τέλος της γραμμής των ΣΒΔΕ.
Εκεί περίμενε η «Καλυδών» το καραβάκι που οι Αγρινιώτες λέγανε σκυλοπνίχτη,
για να περάσουν τον Πατραϊκό και να μετεπιβιβαστούν στους ΣΠΑΠ
Σύμφωνα με διήγηση του Kαθηγητή Bυζαντινής Aρχαιολογίας κ. Αθανάσιου Παλιούρα
στη συγκεκριμένη φωτογραφία «ποζάρουν» άντρες μοντέλα της εποχής για να διαφημίσουν ρούχα.
Αρχείο περιοδικού «Ρίζα» των εν Αθήναις Αγρινιωτών.

Το τραίνο με μία μικρή παράκαμψη έφτανε και φόρτωνε
στην είσοδο των καπναποθηκών «Αφοί Παπαπέτρου»

Όταν το τραίνο σφύριξε για πρώτη φορά στο Αγρίνιο.
Από την τοπική εφημερίδα «Ο Πολίτης» 23 Απριλίου 1890.

Ανακοίνωση στον τοπικό τύπο.

_______________________________________________________________________________________________________________

Από την Πάτρα στο Μεσολόγγι

Απόσπασμα: Κ. Ουράνης. «Ταξίδια στην Ελλάδα»

Στο ανοιξιάτικο πρωινό ο κόλπος των Πατρών μοιάζει με μεγάλη γαλήνια λίμνη. Η επιφάνεια των νερών, που έχουν ένα απαλά γαλάζιο χρώμα, γυαλίζει σαν κρύσταλλο. Όπου πέφτει ο πρωινός ήλιος, παιχνιδίζουν αναρίθμητοι χρυσοί λαμπυρισμοί. Κατά τις ακτές της Στερεάς, που είναι ακόμα τυλιγμένες σε μια γαλαζόφτερη άχνα, οι σκιές κάνουν πράσινους αντικατοπτρισμούς πάνω στα νερά. Μερικά άσπρα πανιά ακινητούν στον υδάτινο ορίζοντα. Η δροσιά, που κατεβαίνει στον κόλπο από τις μακρινές κορφές τον χιονισμένων ακόμα βουνών κάνει να νιώθεις την αναπνοή σαν απόλαυση. Αντίκρυ μου ξεκόβετε στον ουρανό ένας τεράστιος κώνος ραβδωμένος με φως και σκιές που θυμίζει το Γιβραλτάρ. Είναι το τραχύ βουνό της Βαράσοβας. Εκεί είχε βάλει πλώρη το μικρό πλοίο που μας πηγαίνει στο Μεσολόγγι. Μιας ώρας ταξίδι και φτάσαμε από την Πάτρα στο Κρυονέρι την Καλλιρρόη των αρχαίων. Αυτό το όνομα με είχε κάνει vα περιμένω πως θα έβλεπα ένα μέρος κατάφυτο, ειδυλλιακό και πρόσχαρο. Και ήταν εντελώς το αντίθετο: μια γυμνή και πένθιμη ακτή, πνιγμένη από τη γιγάντια πετρώδη και απότομη μάζα της Βαρόσοβας. Οι άνεμοι στο μέρος αυτό είναι συχνοί και δυνατοί, και έτσι η αποβίβαση είναι πολλές φορές επικίνδυνη. Ένα μικρά τρένο κυλάει με τρανταγμούς μέσα σε μια χέρσα έκταση, που έχει για μοναδική βλάστηση κάτι σπάνια χαμόδεντρα και τα σπάρτα των ελών πou ασημίζουν στον ήλιο. Ένα χωρίο το «Ευηνοχώρι» σταματάει μια στιγμή το μάτι μου, με τα καλύβια του που είναι φτιαγμένο ολόκληρα από ψάθα μαυρισμένη στον ήλιο. Έπειτα φαίνεται ο Φείδαρης: (Έυηνος) μια μεγάλη κοίτη από άσπρα χαλίκια όπου έρπουν μερικές λουρίδες γαλαζοπράσινων νερών. Κι ύστερα, τίποτα άλλο από μια απέραντη έκταση από άβαθο νερό, θολό και ακίνητο, που σου γεμίζει την ψυχή με μελαγχολία, μα και με μια παράδοξη μαζί γοητεία. Είναι η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου.